Τα μικρά παιδιά που κρατούνε στο χέρι τους την ελπίδα μας!

Τα μικρά παιδιά που κρατούνε στο χέρι τους την ελπίδα μας!

Μαζί στο Δημοτικό Σχολείο Πυλών!

"Περίμενα καιρό, πολύ καιρό, δεν είπα σε κανένα λέξη.... Ότι διψούσα κι ήθελα νερό κι ήρθε από πάνω εντολή να βρέξει!"

Σήμερα 2 Φεβρουαρίου 2010 συμπληρώνονται 20 χρόνια ακριβώς απ'εκείνη την ημέρα που υπέγραψα την αίτηση μεταθέσεώς μου ως δασκάλου, από το 33ο Δημοτικό Σχολείο του Πειραιά στο μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Πυλών, στην ακριτική Κάρπαθο.

Με αφορμή αυτή την επέτειο, επιθυμώ σιγά σιγά και λίγο λίγο να θυμηθούμε και να καταγράψουμε εδώ τα όσα ζήσαμε μαζί, όλα αυτά τα είκοσι χρόνια! Κι είναι τόσα πολλά!

Προς το παρόν θέλω να σου πω μόνο ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Εσένα και σε όσους -κι είναι τόσοι πολλοί!- όλ'αυτά τα χρόνια στάθηκαν δίπλα μας, στο μικρό μας αγώνα, για να κρατούμε το σχολείο και τον τόπο μας ζωντανό!

Ο δάσκαλός σου, π.Καλλίνικος Μαυρολέων


Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Στη νήσο των Αγίων και των Ηρώων (1995)

Στη νήσο των Αγίων και των Ηρώων (1995)

Εκδρομή στη Ρόδο (1994)

Από την εκδρομή μας στη Ρόδο (1994)

Σάββατο 17 Απριλίου 2010


Αναμνήσεις....

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

20 χρόνια πριν!

Ήταν Οκτώβρης του 1989. Τότε με σύνθημά μας το "Για να πας από το Πεκίνο στη Σαγκάη είναι 1.000.000 βήματα. Αν δεν κάνεις το πρώτο, δε θα φτάσεις ποτέ", ιδρύσαμε το Μαθητικό Συνεταιρισμό μας για τα 32 παιδιά του χωριού μας, μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου.
Αναζητούσαμε ένα άλλο νόημα κι ένα άλλο περιεχόμενο για τη ζωή μας! Βάλαμε μπροστά μας το Θεό και την αγάπη, γιατί χωρίς την αγάπη, όλα είναι δύσκολα και ξεκινήσαμε...
Την Κυριακή 1 Οκτωβρίου 1989, ήταν για μας και το χωριό μας, μια ξεχωριστή ημέρα! Ξεχωριστή, γιατί κάτι πολύ σημαντικό ξεκίνησε εκείνο το βράδυ...
Όχι, η καμπάνα της Εκκλησίας μας δεν χτύπησε γι' αυτό! Ούτε ντουφεκιές ακούστηκαν στις γειτονιές του χωριού! Στο καφενείο, μάλλον κανείς δεν το συζήτησε! Ούτε γράφτηκε τίποτε στις κολόνες, στους τοίχους... Και το Κοινοτικό μεγάφωνο, σίγησε κι αυτό...

Εμείς, μόνο, καμιά τριανταριά παιδιά και νέοι, η "ελπίδα" του χωριού μας, μόνο εμείς, είχαμε πάρει μια πρόσκληση από το Δάσκαλο του χωριού μας, το συγχωριανό μας κ. Νίκο Μαυρολεων, τότε και π. Καλλίνικο, σήμερα, να συναντηθούμε στο Σχολείο.
Διαβήκαμε το κατώφλι, ανυποψίαστοι όλοι για το τι μας περίμενε! Κι ύστερα, αφού συγκεντρωθήκαμε όλοι, οι 16 μαθητές -τότε- του μονοθέσιου Δημοτικού Σχολείου κι άλλοι τόσοι του Γυμνασίου και του Λυκείου και λίγοι "εξωσχολικοί", ακούσαμε με προσοχή την εισήγηση του Δασκάλου.
Μας μίλησε για τη συνεργασία και για τα τόσα καλά που βγαίνουν απ' αυτήν. Μας είπε ότι η δύναμη υπάρχει στην ενότητα και την ομόνοια κι ότι θα μπορού¬σαμε πολλά πράγματα να κάνουμε, για να γίνει πιο πλούσια, πιο ουσιαστική και πιο όμορφη η ζωή μας, αν όλοι μας αποφασίζαμε να συνεργαστούμε!
Αμέσως καταλάβαμε ότι αυτή ήταν μια πράγματι πολύ σημαντική πρόταση, που καθόλου δεν αργήσαμε, με χαρά, ν' αποδεχθούμε! Ο Μαθητικός μας Συνεταιρισμός, ήταν κιόλας πραγματικότητα!

Ύστερα προσπαθήσαμε να οργανώσουμε τις ιδέες μας για το τι μπορούμε να κάνουμε για να γεμίσει ουσιαστικά και δημιουργικά ο ελεύθερος χρόνος μας, αλλά και για να πάρει μιαν άλλη πορεία ανάπτυξης και προόδου το χωριό μας!
Συστήσαμε τις πρώτες ομάδες εργασίας, εκλέξαμε λίγες ημέρες μετά το πρώτο Διοικητικό μας Συμβούλιο, με μυστική ψηφοφορία και άψογες δημοκρατικές διαδικασίες και σήμερα, 20 χρόνια μετά, θα προσπαθήσουμε να σας δώσουμε μια μικρή γεύση από τη ζωή μας, στο Μαθητικό μας Συνεταιρισμό...